همه چیز

سلام به همه دوستای گلم

فقط میخوام بگم همگی منو حلال کنید

راستش این اخرین مطلبیه که میزارم

خداحافظ...

خداحافظ...همین حالا

خداحافظ...به شرطی که بفهمی تر شده چشمام

    خداحافظ...کمی غمگین به یاد اون همه تردید      

           به یاد اون آسمانی که منو از چشم تو میدید

خداحافظ...از اینجا که پر از غمه خسته شدم میخوام برم

قلبمو که دادم به تو دیگه باید پس بگیرم

موندن هرگز.........خداحافظ

دیگه میرم

اگه یه روز دردهای دنیا بریزه تو قلب من

ستاره ها خاموش بشن تو آسمون شب من

من میمیرم.....دیگه میرم

پس بدونید من رفتم ...

چون از اون که دوستش دارم خیلی دورم

دل بیا بریم ... از عشق دیگه نگیم

درد عشقی که کشیدیم جز خدا به کسی نگیم...

خداحافظ ...ای شب های خوشی

دوباره اون شبی که دوست دارم اومد.....

شب های تنهایی.....

برو ای مرد که دوباره تنهایی.....

دفتر عشـــق كه بسته شـد
ديـدم منــم تــموم شــــــــــــــــــدم
خونـم حـلال ولـي بــــــــــــــــــــــــــــــــــــــدون
به پايه تو حــروم شــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــدم
اونيكه عاشـق شده بـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــود
بد جوري تو كارتو مونــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــد
براي فاتحه بهـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــت
حالا بايد فاتحه خونــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــد
تــــموم وســـعت دلــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــو
بـه نـام تـو سنـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــد زدم
غــرور لعنتي ميگفــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــت
بازي عشـــــقو بلـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــدم
از تــــو گــــله نميكنـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــم
از دســـت قــــلبم شاكيــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــم
چــرا گذشتـــم از خـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــودم
چــــــــراغ ره تـاريكــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــيم
دوسـت ندارم چشماي مــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــن
فردا بـه آفتاب وا بشـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــه
چه خوب ميشه تصميم تــــــــــــــــــــــــــــــــو
آخـر مـاجرا بــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــشه
دسـت و دلت نلــــــــــــــــــــــــرزه
بزن تير خــــــــــــــــــلاص رو
ازاون كه عاشقــــت بود
بشنواين التماسرو

دلم     غرورم      غیرتم     شکست 

غرورم شکست  دوستت دارم تا اخرین نفس بی تو می میرم توی این قفس غرورم

شکست دل منو شکست و رفت تنها شدم ای روزگار مگه دلم ازون چی خواست بجز وفای

موندگار وقتی غرورمو شکست که رفت با دیگری نشست منو تو بی کسی گذاشت عهدشو با

 غریبه بست حالا دیگه تنها شدم هیچکی سراغم نمیاد یه خنده رو لبهای من حتی تو خوابم

 نمیاد کاشکی میشد از این میون فاصله هارو بردارم تو خلوتم اسیر شدم طاقت موندن ندارم

 شاید هنوز منتظرم این فاصله تموم بشه حتی اگه تمام عمر به پای اون حروم بشه اونکه

می گفت برای من مثل یه مجنون میمونه شعرای عاشقونشو تو گوشای کی میخونه؟ آخه

 گناه من چی بود بجز وفا به عهدمون من میمیرم تو بی کسی تو هم کنار اون بمون کبوتر

خسته تو نای نفس هم نداره حالا تک و تنها شده ولی چه اروم میباره 

و من شکستنم را دیدم

برای دومین بار

و این بار دردناک تر

می دونم تقصیر خودم بود

می دونم چرا تکرار شد

می دونم چرا اتفاق افتاد

اتفاق افتاد چون اعتراف کردم به دوست داشتن

پذیرفتم نیاز را

و گذاشتم ببینه خرد شدنم را

و ازش لذت برد

و پیروز مندانه از کنارم رد شد

نمی ذارم دیگه تکرار بشه

همین یه بار برای همه عمرم کافیه

من کسی را نمی شکنم

و اجازه نمی دم کسی شکستنم را ببینه

حتی اگه له شده باشم ،  محکم می ایستم  این بار

من کسی را فراموش نمی کنم

و اجازه نمی دم فراموشم کنن

قبل از این که به فکرش بیفتن ،  من می رم  این بار

من از کسی متنفر نمی شم

و اجازه نمی دم کسی دوستم نداشته باشه

قبل از این که بخوان حس بدی پیدا کنن ،  من بی هیچ حسی می گذرم  این بار

شقايق گفت : با خنده ، نه بيمارم ، نه تب دارم

اگر سُرخم چنان آتش ، حديث ديگری دارم

گلی بودم به صحرايی ، نه با اين رنگ و زيبایی

نبودم آن زمان هرگز ، نشان عشق و شيدايی

يکي از روزهايی که، زمين تبدار و سوزان بود

و صحرا در عطش می سوخت ، تمام غنچه ها تشنه

ومن بی تاب و خشکيده ، تنم در آتشی می سوخت

ز ره آمد يکی خسته ، به پايش خار بنشسته

و عشق از چهره اش ، پيدای پيدا بود ،


ز آنچه زير لب می گفت ، شنيدم سخت شيدا بود

نمی دانم چه بيماری به جان دلبرش افتاده بود

طبيبان گفته بودندش اگر يک شاخه گل آرد

از آن نوعی که من بودم بگيرند ريشه اش را و بسوزانند

شود مرهم برای دلبرش ، آندم شفا يابد

چنانچه با خودش می گفت : بسی کوه و بيابان را

بسی صحرای سوزان را ، به دنبال گلش بوده

و يک دم هم نياسوده ؛ که افتاد چشم او ناگه

به روی من ، بدون لحظه ای ترديد شتابان شد به سوی من

به آساني مرا با ريشه از خاکم جدا کرد و به ره افتاد

و او می رفت و من در دست او بودم

و او هرلحظه سر را رو به بالاها تشکر از خدا می کرد

پس از چندی هوا چون کوره آتش ، زمين می سوخت

و ديگر داشت در دستش ، تمام ريشه ام می سوخت

به لب هايی که تاول داشت گفت : چه بايد کرد ؟

در اين صحرا که آبی نيست به جانم هيچ تابی نيست

اگر گل ريشه اش سوزد که وای بر من

برای دلبرم هرگز دوايي نيست

واز اين گل که جايي نيست ؛

خودش هم تشنه بود اما!! نمی فهميد حالش را

چنان می رفت و من در دست او بودم

وحالا من تمام هست او بودم

دلم می سوخت اما راه پايان کو ؟

نه حتی آب ، نسيمی در بيابان کو ؟

و ديگر داشت در دستش تمام جان من مي سوخت

که ناگه روی زانوهای خود خم شد دگر از صبر او کم شد

دلش لبريز ماتم شد کمی انديشه کرد- آنگه -

مرا در گوشه ای از آن بيابان کاشت

نشست و سينه را با سنگ خارایی

زهم بشکافت زهم بشکافت

اما ! آه

صدای قلب او گويی جهان را زيرو رو می کرد

زمين و آسمان را پشت و رو مي کرد

و هر چيزی که هرجا بود، با غم رو به رو می کرد

نمی دانم چه مي گويم ؟ به جای آب، خونش را

به من می داد و بر لب های او فرياد :

بمان ای گل

که تو تاج سرم هستی

دوای دلبرم هستی

بمان ای گل

ومن ماندم

نشان عشق و شيدايی

و با اين رنگ و زيبايی

و نام من شقايق شد

گل هميشه عاشق شد

سلام دوستان گلم

خب من کمی زودتر اومدم واسه تبریک عید

امسال هم مثل سالهای قبل میرم سفر اما کمی زودتر

واسه همین اومدم پیشاپیش فرا رسیدن عید ۹۰ رو به همتون تبریک بگم

برای همه ارزوی سلامتی و شادکامی و موفقیت دارم

از آتش پرسیدن محبت چیست؟گفت از من سوزان تر است

ازگلپرسیدن محبت چیست؟گفت از من زیبا تر است

سرنوشت بدیه اول جاتو ازم گرفت

 تا می خواستم به چشمای روشنت نگا کنم

                                                          مال دیگری شدی و چشاتو ازم گرفت

 تو رو جادو کرد یکی با یه چیزی مثل طلسم

                                                         اثرش زیاد بود و خنده هاتو ازم گرفت

 تو با من حرف می زدی نگات یه جای دیگه بود

                                                         خدا لعنتش کنه ، اون ، نگاتو ازم گرفت

 لحظه هات یه وقتایی مال دوتامون می شدن

                                                  اون حسود ، اون دو سه تا لحظه ها تو ازم گرفت

خیلی وقته سختمه دیگه تنفس بکنم

                                                         یه جور عجیبی انگار هواتو ازم گرفت

 دست روزگار چه قدر با من و آرزوم بده

                                                        لحن فیروزه ای مسعوداتو ازم گرفت

 سلامت ، خداحافظیت عزیزمای نقره ایت

                                                        حرف آخر ، به امون خداتو ازم گرفت

 تو حواس واسم نذاشتی چه کنم از دست تو

                                                       اشتباهم بهترین جمله هاتو ازم گرفت

 نمی خواد بپرسی چی ، خودم دارم بهت می گم

                                                تو یه خط خوردگی دنیا ،‌ صداتو ازم گرفت

 یه کم از برگشتن قشنگتو وقتی گذشت

                                                       یکی اومد و یه ذره وفاتو ازم گرفت

دوست دارم؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

واژه اي قشنگ اما باور نكردني

دوست داشتن به زبان

دوست داشتن به عمل

شما چی فکر می کنید؟

سکوت سکوت سکوت
... تنها کلام تو
سکوت سکوت سکوت
... تنها جواب من
سالهاست
معنا می کنیم این سکوت را
آنچه می آزارد تو را و مرا
تا به چند
از پس اشعار بلند
ما به هم عشق بورزیم؟
ما زهم مهربخواهیم؟

حالا
هم من
هم تو
هر دو خوب میدانیم
این راه نه " پایانی " دارد ، نه وصالی

.اما
هنوز
دوش به دوش
میرانیم


قانون ِ خط های موازی یادت هست؟؟؟
دو خط موازی
هیچ وقت به هم نمی رسند
و سکوت می کنیم
هم من
هم تو


اصلا بیا
یک خط زیر قانون خط های موازی بنویسیم
آری ! دو خط موازی
هیچ گاه بهم نمی رسند

اما این دلیل نمی شود همدیگر را دوست نداشته باشیم
هم من
هم تو

.
.

کاش انسان همانند شمع یک روز زندگی میکرد اما در کنار پروانه ی خویش

در شیارهای قلبم به دنبال کدامین عشق می گردی؟

عشق من درآیینه ای است که هر روز در آن مینگری......

چشمان تو قبله عشق من است من به آن مینگرم

زیر سایه بان ابروانت به خواب میروم.خوابی عمیق به عمق اقیانوس.

در مهربانی لبهایت خنده و در خمار چشمانت عشق راديدم .

وگل بلورین وجودت را تا اعماق قلبم  حس كرده ام.

  بامن بمان تااين حس درمن نميرد هرگز

نازنینم...

هرگاه احساس كردي غم نفست را گرفته با من سخن بگو

هرگاه حس كردي دردنيا تنهايي وغريب به من فكركن زيرامن هميشه باتوام

هرگاه هجوم خاطرات سياهت روحت را به خاك افكند مرا صدا بزن...

فرشته ي من...

هر زمان از شهر غریب و بی روحت خسته شدی خداراياد كن......

هرگاه دلت گرفت از اين دنيا و سايه هايش... به ديدنم بيا

زيرامن تورابه دنياي ديگري خواهم بردجائي كه جزپاكي ونورنخواهي يافت

مهربانم...

هرگاه الماس هاي اشك بر حرير گونه ات روان شد باياد خدا آرام باش...

زيرا من آنها را با چيزي گرانبها جابجا ميكنم با مرواريدهايي از چشمان خودم.

هرگاه از نامهرباني روزگار به ستوه آمدي... مرا بخوان...

زيرا من تمام مهربانيم را براي تو كنار گذاشته ام .

هرگاه تكه ايي ازقلبت شكست به من بگوزيراتمام تكه ها ي قلبم براي توست

هرگاه خواستي شاپرك شوي و پرواز كني به من بگو تا آسمانت شوم

هرگاه قصد جوانه زدن داشتي به من خبر بده. تا باران شوم و بر تو فرو ريزم

هرگاه خستگي  بر شانه هايت سنگيني كرد با من سخن بگو...

ديدن دوباره تو واسه من آغازه

            اوج شادي پرنده لحظه پروازه

   امروز به پایان می رسد

      از فردا برایم چیزی نگو!

        من نمی گویم:

           "فردا روز دیگری است"

 "تو روز دیگری هستی ..."

 تو "فردایی"

     فقط می گویم:

              همان که باید به خاطرش زنده بمانم...

انتظار... قصه ی تلخ چشمان خیس جاده هاست ...

انتظار...

نغمه ی پر زدرد قناریهاست ...

انتظار

تپش ثانیه هاست ...تیک تیک ساعت است ...

انتظار...

منم و پنجره و شبهای بی مهتاب ...

انتظار

یک... دو ... هزار ... دو هزار ...

... آسمان است که پر ستاره شده امشب و منم که بی قرار میشمارم آنهارا...

انتظار...

قطره های اشک من است و عکس تو که مدتهاست بر کنج اتاق گرد گرفته ام کز کرده است ...

انتظار...

گذر کند لحظه های بی توست ...

انتظار...

یک قصه ی بی پایان و گنگ و مبهم و نا معلوم !!!

انتظار...

نمی دانم چرا امشب واژه هایم خیس شده اند
مثل آسمانی که امشب می بارد....
و اینک باران
بر لبه ی پنجره ی احساسم می نشیند
و چشمانم را نوازش می دهد
تا شاید از لحظه های دلتنگی گذر کنم

در امتداد نگاه تو
لحظه های انتظار شکسته می شود
و بغض تنهایی من
مغلوب وجود تو می شود

گریه

در چشمان من طوفان غم دارد

ولی خنده بر لب می زنم

تا کس نداند راز من

يكي محبت مي كنه يكي ديگه ناز مي كنه

اوني كه ناز مي كنه هميشه محبت مي بينه

اما اوني كه محبت مي كنه هميشه تنهاست

 تو را برای تو دوست دارم و زندگی را برای نفسهای تو

 در سایه مهربانی تو

بر پا شده این جوانی من

باشد به فدای یک نگاهت

عمر من و زندگانی من

باورم کن بی تو تنهام     تو نباشی سرد دنیام

تو  پاک و ساده مثل خواب حتی با بوسه میشکنی     

اما تو خلوت خودم تنها فقط مال منی

سکوت قلبت و بشکن و برگرد     نزار این فاصله بیشتر از این شه  

نمیخوام مثل گذشته که رفتی       دوباره آخر قصه همین شه

وقتی دل تنگ شدی

به یاد بیار

کسی رو که خیلی دوستت داره ،

وقتي نا اميد شدي

به ياد بيار

كسي رو كه تنها اميدش توئي

وقتي ساكت شدي

به ياد بيار

كسي رو كه به شنيدن صداي تو محتاجه

هر چی که خواستی شدم و تو مهربونم نشدی

حتی یا بار با خبر از حس درونم نشدی

زندگی با تو زیباست نمی دانی تو

دل من غرق تمناست نمی دانی تو

شوق دیدار تو در باغ دلم می شکند

دیده ام منتظر توست نمی دانی تو

هميشه کسي رو انتخاب کن که اونقدر قلبش بزرگ باشه که نخواهي براي اينکه تو قلبش جا بگيري خودت رو کوچک نکني

غروب عاشقانه

دنبال کسی نگردکه بتونی باهاش زندگی کنی. 

      دنبال کسی باش که نتونی بدون اون زندگی کنی

زندگی رویش یک حادثه نیست             زندگی رهگذر تجربه هاست

تکه ابری است به پهنای غروب              آسمانی است به زیبائی مه

زندگانی چون گل نسترن است            باید از چشمه جان آبش داد

زندگی مال من است          خوب و بد بودن آن         عملی از من و ماست

پس بیا تا بفشانیم همه بذر خوبی و صفا

و بگوئیم به دوست

معنی عشق و حقیقت چه نکوست ..........

من که میدان شبی عمرم به پایان می رسد

نوبت خاموشی من سهل و آسان میرسد

من که میدانم که تا سرگرم بزم و مستی ام

مرگ ویرانگر چه بی رحم و شتابان می رسد

پس چرا عاشق نباشم ؟؟؟

گفتمش اغاز درد عشق چيست؟گفت آغازش سراسر زندگيست

گفتمش پايان آن را هم بگو:گفت پايانش همه شرمندگيست

گفتمش درمان دردم را بگو: گفت درماني ندارد ، بي دواست

گفتمش يك اندكي تسكين بده: گفت تسكينش همه سوز و فناست.

اولين كسي كه عاشقش ميشي دلتو ميشكنه و ميره.

دومين كسي رو كه دوست داشته باشي و از تجربه قبلي استفاده كني

دلتو بدتر ميشكنه و ميزاره ميره.

بعدش مياي ديگه هيچ چيزي واست مهم نيست

و از اين به بعد ميشي اون آدمي كه هيچ وقت نبودي.

ديگه دوست دارم واست رنگي نداره ...

و اگه يه ادم خوب باهات دوست بشه تو دلشو ميشكني

فقط برا اينكه انتقام خودتو گرفته باشي و اون ميره با يكي ديگه......

اينطوريه كه دل همه ادما ميشكنه و ديگه هيچ عشقي وجود نخواهد داشت.

بخوان ما را
منم پروردگارت
خالقت از ذ ره ای نا چیز
صدایم کن مرا
آموزگار قادر خود را
قلم را، علم را، من هدیه ات کردم
بخوان ما را
منم معشوق زیبایت
منم نزدیک تر از توبه تو
اینک صدایم کن
رها کن غیر ما را، سوی ما باز آِ
منم پرو د گار پاک بی همتا
منم زیبا، که زیبا بنده ام را دوست میدارم
تو بگشا گوش دل
پرورد گارت با تو می گوید
تو را در بیکران دنیای تنهایان
رهایت من نخواهم کرد
بساط روزی خود را به من بسپار
رها کن غصه یک لقمه نان و آب فردا را
تو راه بندگی طی کن
عزیزا، من خدایی خوب می دانم
تو دعوت کن مرا بر خود
به اشکی یا صدایی، میهمانم کن
که من چشمان اشک آلو ده ات را دوست میدارم
طلب کن خالق خود را
بجو ما را تو خواهی یافت
که عاشق میشوی بر ما
و عاشق می شوم بر تو
که وصل عاشق و معشوق هم
آهسته می گویم ، خدایی عالمی دارد
قسم بر عاشقان پاک باایمان
قسم بر اسب های خسته در میدان
تو را در بهترین اوقات آوردم
قسم بر عصر روشن
تکیه کن بر من
قسم بر روز، هنگامی که عالم را بگیرد نور
قسم بر اختران روشن، اما د ور
رهایت من نخواهم کرد
بخوان ما را
که می گوید که تو خواندن نمی دانی؟
تو بگشا لب
تو غیر از ما، خدای دیگری داری؟
رها کن غیر ما را
آشتی کن با خدای خود
تو غیر از ما چه می جویی؟
تو با هر کس به جز با ما، چه می گویی؟
و تو بی من چه داری؟هیچ!
بگو با من چه کم داری عزیزم، هیچ!!
هزاران کهکشان و کوه و دریا را
و خورشید و گیاه و نور و هستی را
برای جلوه خود آفریدم من
ولی وقتی تو را من آفریدم
بر خودم احسنت می گفتم
تویی ز یباتر از خورشید زیبایم
تویی والاترین مهمان دنیایم
که دنیا، چیزی چون تو را، کم داشت
تو ای محبوب تر مهمان دنیایم
نمی خوانی چرا ما را؟؟
مگر آیِا کسی هم با خدایش قهر میگردد؟
هزاران توبه ات را گرچه بشکستی
ببینم، من تو را از در گهم راندم؟
اگر در روزگار سختیت خواندی مرا
اما به روز شادیت، یک لحظه هم یادم نمیکردی
به رویت بنده من، هیچ آوردم؟؟
که می ترساندت از من؟
رها کن آن خدای دور
آ‌ن نامهربان معبود
آن مخلوق خود را
این منم پرور دگار مهربانت، خالقت
اینک صدایم کن مرا،با قطره اشکی
به پیش آور دو دست خالی خود را
با زبان بسته ات کاری ندارم
لیک غوغای دل بشکسته ات را من شنیدم
غریب این زمین خاکیم
آیا عزیزم، حاجتی داری؟
تو ای از ما
کنون برگشته ای، اما
کلام آشتی را تو نمیدانی؟
ببینم، چشم های خیست آیا ،گفته ای دارند؟
بخوان ما را
بگردان قبله ات را سوی ما
اینک وضویی کن
خجالت میکشی از من
بگو، جز من، کس دیگر نمی فهمد
به نجوایی صدایم کن
بدان آغوش من باز است
برای درک آغوشم
شروع کن
یک قدم با تو
تمام گامهای مانده اش، با من

چرا ما هميشه زود قضاوت مي كنيم

بسته شد دستان او با دستبند                             هم به او زد دستبندش پوزخند

از قفا سنگی زدش مامور او                          غرق خون شد آن سر پر شور او

سنگ از روی زمین گفتش چنین                            نابکاری حق تو باشد همین

کامله مردی بر او دشنام داد                                   ننگ بر تو سارق بدنام باد

دیگری آب دهانش را فکند                                    تا به کی مردم بیازاری نژند

خانمی گفتا به صد نازو ادا                                داشت چشم بد به ما این بی حیا

مست خماری صدا زد این هموست                      جامک دزدیده ام در جیب اوست

سائل کوری بگفتا درهمم                                      دزدی از کوران کند این متهم

صاحب گاری بگفت این بی کرم                             روزگاری یک لگد زد بر خرم

خارکن پیری ز صحرا آمده                                   گفت  تیشه م گم شده بر من بده

یک سگ ولگرد هم وق وق کنان                       پای او بگرفت و کردش در دهان

گرد او میخواند یک دیوانه ای                             شمع میخواهد چنین پروانه ای

عاقلی دیوانه را تصدیق کرد                                  گفت آتش بایدش این نابه مرد

مرد بد نامی بگفتا مردمان                                 جای بد نامی چو این نی پیشمان

خواجه مردی ناتوان از حجره اش                      بانگ می زد هان ندزدد بچه اش

زاغکی از ترس جمعیت گریخت                     فضله اش بر روی آن بدبخت ریخت

میزدندش کاسه ها و کوزه ها                                    بر سر آن بی گناه  بی نوا

در ره زندان هزاران بار  مرد                              بس که از خلق عجول آزار برد

عاقبت داروغه گفت دارش زنیم                        از چه قاضی را کنون جارش زنیم

بهترین قاضی شما ای مردمان                                 بعد از او باشید دائم در امان

عالمی عارف ندا دادش بس است                        عامل این فتنه ها دیگر کس است

این همه خرد و کلان اتهام                                     کی شده واقع بگوئید یک کلام

مردمان گفتند ز  دی  رو بیست سال                        پیشتر کین خاک باشد بر زوال

مرد عالم گفت او صبح آمده                                      شانزده سالی غنوده کنج ده

آمده دارو خرد بر مام پیر                                   صبح گفتا قصه اش را در مسیر

دست بردارید از این کوته سری                                    تا بگویم عامل فتنه گری

چون شتاب اندر قضاوت راه یافت                            حکمتان ارز و بهای کاه یافت

کار شیطانیست کار پر شتاب

 هیچ از صبر و تامل رو متاب 

خداوند مي فرمايد

آنگاه كه دوست داري

كسي همواره به يادت باشد

به ياد من باش

كه همواره به ياد تو هستم