زندگی هیچ نبود

 

زندگی هیچ نبود،

و به آسانی یک گریه گذشت.

کودکی را دیدم که دلش غمگین بود و به دنبال عروسک می​گشت.

تا که در رویاها

همه​ی دار و ندارش،

قلک بی​اعتبارش و دل خسته و زارش

همه را بی​منت، به عروسک بخشد

غافل از آینده.

زندگی فلسفه​ای بیش نبود

که در آن بیزاری، رهنمای همه یاران شده بود

و محبت، افسوس.

من خودم را دیدم، آن زمانی که دلم سوخته بود

و تو را می​دیدم، بی​خبر از من و غمهای دلم

و تو آن عصیانگر،

که نماد همه خوبان شده بود!

و سخن از غم یاران می​گفت

واپسین لحظه​ی دیدار عجیب

خود نصیحت گوی، من دیوانه شدی

و سخن از رفتن،

سخن از بی مهری!

تو که خود می​گفتی

خسته از هرچه نصیحت شده​ای.

حیف از بازی ایام،

دریغ از تکرار