نامه ای در بشکه سیمان از هایاما یوشیکی

تکه کاغذ و پارچه را از زمین برداشت و خواند:
«من دختری کارگر هستم که در کارخانه سیمان نومورا کار می​کنم و کارم دوختن کیسه​های سیمان است. نامزدم نیز در همین کارخانه کار می​کرد. کارش ریختن سنگ به درون دستگاه سنگ خردکن بود. صبح روز هفتم اکتبر می​خواست سنگ بزرگی را به داخل دستگاه بیاندازد، پایش روی گل لیز خورد و افتاد توی دستگاه سنگ خردکن و آن سنگ بزرگ هم افتاد رویش. سایر کارگرها تلاش کردند بیرونش بکشند ولی هیچ فایده​ای نداشت. زیر آن سنگ مدفون شده بود درست مثل اینکه در آب غرق شده باشد. سپس جلوی چشم کارگرها، سنگ و بدن نامزدم توی آن دستگاه به اتفاق هم خرد و تکه تکه شدند و از � �ریچه خروجی پرت شدند بیرون، درست مثل اینکه سنگ قرمز بزرگی توی دستگاه خرد شده باشد. سپس تسمه نقاله آنها را به طرف دستگاه پودرکن برد و توی آن ریخت. در آنجا سیلندر آهنی عظیمی درهمشان کوبید. صدای سیلندر به نظرم به فریادهای انسانی می​مانست و این فریادها آنقدر ادامه یافتند تا آن تکه​ها تبدیل به پودر شدند.
استخوانهایش، گوشتش، مغزش همه تبدیل به پودر شدند. بله، نامزدم به شکل توده​ای سیمان به ابدیت پیوست. تمامی آنچه که از او باقی ماند تکه پارچه​ای از لباس کارش بود. امروز مشغول دوختن کیسه​ای بودم که نامزدم را تویش خواهند ریخت. من این نامه را یک روز پس از آنکه نامزدم به سیمان تبدیل شد می​نویسم و هنگامی که نوشتن آن را تمام کنم می​اندازمش توی کیسه​ای که در داخل این بشکه است.
آیا شما هم کارگر هستید؟ اگر هستید به من رحم کنید و پاسخی برایم بفرستید. سیمان این بشکه برای ساختن کجا به کار رفته است؟ خیلی دلم می​خواهد این را بدانم. آیا همه بشکه یک جا استفاده شده یا برای چند جای مختلف؟ آیا شما کارگر ساختمانی هستید یا گچ کارید؟ نمی​توانم تحمل کنم که او را برای ساختن کف سالن نمایش یا عمارتهای بزرگ به کار ببرند، ولی آخر از دست من چه کاری برمی​آید؟ التماس می​کنم این بشکه سیمان را برای ساختن چنین محلهایی به کار نبرید... ولی اهمیتی ندارد، هرجا که دلتان می​خواهد از آن استفاده کنید، هرجا که دفن شود کارش را خوب انجام خواهد داد، او کارگر قوی و خیلی خوبی است و هر جا که باشد کارش را خوب انجام می دهد. اخلاق و رفتار خیلی آرامی داشت ولی درعین حال آدم شجاع و نیرومندی بود. سنی نداشت فقط بیست و پنج سالش بود. هرگز فرصت نیافت تا بدانم چقدر مرا دوست دارد. و حالا دارم برایش کفن یا در حقیقت کیسه می​دوزم. به جای کرماتوریوم* کارش در کوره دوار به آخر رسید. ولی من چطور باید قبرش را پیدا کنم و وداعش بگویم؟ می​بینید که حتی نمی​دانم کجا می​برند دفنش کنند، شرق یا غرب دور یا نزدیک، هیچ راهی هم نیست که این را بدانم، برای همین است که از شما می​خواهم پاسخی برایم بفرستید. اگر کارگر � �ستید جوابم را خواهید داد، مگر نه؟ در عوض من هم تکه پارچه باقیمانده از لباس کار او را به شما می​دهم، بله، پارچه​ای که این نامه در آن پیچیده شده همان پارچه است. غبار آن سنگ و عرق تن او... همه به درون این پارچه رفته​ اند. این تکه پارچه تمامی چیزی است که از لباس کارش، باقی مانده. خواهش می​کنم به تقاضایم پاسخ دهید! آیا این کار را خواهید کرد؟ می​دانم کار خیلی مشکلی است، ولی خواهش می​کنم بگذارید از روز و جای دقیق و نوع محلی که این سیمان را در آن به کار می​برند مطلع شوم و همین طور از اسم شما. از شما می​خواهم که مواظب خودتان باشید. خدا نگهدار.» < br />
سر و صدا و جیغ و فریاد بچه​ها یک بار دیگر در اطراف ماتسودو موج برداشت. ماتسودو نوشیدنی​اش را که در فنجان چای ریخته بود توی گلویش سرازیر کرد و به اسم و آدرس که در انتهای نامه نوشته شده بود نگاهی انداخت.
ـ من می​خوام نوشیدنی​ام را بخورم احمق! (فریاد می​زد) از این به بعد هر چی که دم دستم بیاد داغون می​کنم!
زنش گفت:
ـ خوب که این طور! پس آنقدر پول داری که بتوانی غذا بخوری، بله؟ پس تکلیف بچه هایت چه می شود؟
مرد به زنش خیره شد و بچه هفتمش را به یاد آورد.

:::پایان:::

نوشته: هایاما یوشیکی